Nashville… de plek voor menig Amerikaan om naar toe te reizen met niets meer dan een gitaar en zijn hoofd vol teksten en melodieën als bagage. Ze komen uit kleine dorpjes of van het platteland. Hun voorbeelden zijn mannen als Alan Jackson, Garth Brooks, Johnny Cash en George Strait en allen gaan ze er voor. Ze gaan het proberen te maken als countryster!
En als je het dan redt in Nashville, dan hoor je erbij! Maar wat als je niet van de prairie komt, de zoon van een cattlerancher bent, of je trailer in Alabama hebt achter gelaten? Wat als je uit Europa komt, uit Nederland, uit Rotterdam!? Nou, laten we zeggen dat je het dan in ieder geval al niet mee hebt voor de countrymusic. Maar a man on a mission laat zich hierdoor niet tegen houden. Zo ook Mark Blomsteel niet!
Blomsteel is de afgelopen jaren druk bezig geweest in de muziekwereld en heeft voor zichzelf het pad vanuit Rotterdam naar Nashville vrij gemaakt. Het is een zandpad. Nog geen gravelroad of zelfs verharde weg, nee, dat moet nog, maar het pad is er. Want er is een debuutalbum, gemaakt in Nashville, en dat is al heel wat! En nu is hij bezig het album daar onder de aandacht te brengen.
Tien tracks staan er op die debuutplaat en de opener doet je rechtop zitten! ‘Verdorie, dit klinkt niet verkeerd…’ Een eigen nummer van Mark getiteld ‘Barbed Wire’ rockt de pan uit en heeft het moderne countryrock geluid van tegenwoordig. Wat direct opvalt, is de stem van Blomsteel. Geen donkerbruine cowboy sound, maar een stem als bijvoorbeeld een Chris Cagle of Gary Allan.
Het album trekt dan niet op diezelfde manier even lekker door zoals een countryalbum toch vaak wel doet. Zeker de eerste twee, maar vaak ook de eerste drie tracks zijn lekkermakers voor de rest van het album. In dit geval is track twee een echte ballad met een verhaal. Zeker geen slechte song overigens. En daarmee weten we dan ook maar dat Mark Blomsteel óók een ballad kan zingen!
Track drie, 'Somebody Up There Likes Me' is een leuk nummer met interessante muzikale begeleiding. Hierna zakt het album toch stilaan wel een beetje in. De spirit is weg en de energie van Barbed Wire begin je echt te missen. En dan komt 'Permanent Vacation' als zesde track en klinken de steeldrums opeens! Vaak ergerlijke nummers, die zogenaamde vakantienummers op countryalbums! Ik zie de hulashirts, de pina coladas en het witte strand al voor me. Heb ik nooit goed begrepen, die nummers. Jammer dat er toevallig ook op het debuut van Mark Blomsteel eentje staat!
Gelukkig krijgt het album tegen het einde wel weer een beetje pit. ‘She Ain’t Comin Back Saloon’ is een leuk en origineel nummer. Eindelijk hoor ik ook weer een gitaarrifje wat weer een beetje country klinkt. ‘Leaving It All Behind’ klinkt meer als een nummer van een boyband helaas. Het is helemaal niet een verkeerd nummer, maar absoluut geen countrymuziek wat mij betreft.
De albumafsluiter is weer meer een powertrack, maar redt het niet bij de opener van het album. En die opener, dát is dus veruit de beste track. Die zou ik zo in de countrycharts willen zien. De rest van het album komt daar vervolgens niet meer bij in de buurt, en dat is dan natuurlijk jammer.
In de promosheet lees ik dat men verwacht dat het ‘internationale’ geluid Mark verder zal brengen in de country scène. Dit zou ook zo maar eens de grote drempel kunnen worden voor Nashville. Ik mis toch echt wel de twang op het album, en dat is wat country juist country maakt! Voor de gemiddelde Nederlander is het hierdoor wel weer iets toegankelijker misschien!..
Natuurlijk wens ik Mark Blomsteel alle succes daar in de USA! Make Us Proud! ;-)
Reitsma’s Roadhouse laat Mark Blomsteel uiteraard de komende tijd nog wel een aantal keren voorbij komen in het programma. Voor meer info over Mark Blomsteel zie:
Reitsma’s Rating voor Mark Blomsteel - Mark Blomsteel:
(3/5 stars)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten