Vandaag 16 juli 2025 is er helaas geen
uitzending van Reitsma’s Roadhouse bij Omroep Zilt in verband met een extra
uitzending van de Zilte Middag. Volgende week 23 juli zijn we er wel weer en dan met
een Country Summer Special. Voor nu kan ik je misschien vermaken met wat
leesvoer. Een kleine recensie van het concert wat Jesse Daniel vorige week woensdagavond 9 juli gaf in De Oosterpoort in Groningen.
In juni van dit
jaar bracht Jesse Daniel het album Son Of The San Lorenzo uit. En daarmee
hadden we een maandje de tijd om te wennen aan een wat meer rustige sound van
Jesse Daniel. Want op 6 juli startte zijn nieuwe tour, een echte world tour
maarliefst. Kick-off in Texas, maar daarna op het vliegtuig naar Londen voor de
opener van het Europese deel. Drie dagen later stond hij in Groningen in de
Oosterpoort, en dat werd voor mij zoals de titel al zegt; The Night That Country
Music Came To Town!
Maar eerst een
half uurtje Sunken Lands in het voorprogramma. Een bandje uit de streek die de
eer kreeg om het publiek een beetje in de stemming te krijgen. En dat lukte
wonderwel. Met een nummertje of vijf kreeg het publiek een leuke mix van
country, bluesrock en southern rock voorgeschoteld. Oke, misschien niet
allemaal even strak, maar ik had zeker niet de neiging om weg te lopen om nog
een biertje te halen. Nee, de reden daarvoor zou dan eerder de kapotte airco
zijn! Standje smelten in de binnenzaal!
Na het half
uurtje acclimatiseren (letterlijk) moest het kleine podium omgebouwd worden
voor de hoofdact en genoten wij van de roadie der roadies die begon met het
installeren van de basgitaar. Ook andere roadies kwamen op het podium om de
instrumenten te installeren.
Toen de roadies
klaar waren en Jesse Daniel op kwam, bleken de roadies gewoon de bandleden te
zijn. Vier man sterk, drums, electrische gitaar, basgitaar, pedal steel. Eén
vrouw voor de backing vocals en tambourine, en Jesse Daniel up front met ook
electrische en/of acoustische gitaar! And there you have it! De basis
voor country vuurwerk!
En Jesse opent met de Waylon Jennings single Are You
Ready For The Country. Daarmee
wordt direct de toon gezet en wordt duidelijk dat de belangrijkste bijrol voor
Zachary Moulton zal zijn deze avond op de pedal steel guitar. En floep, daar schiet
de gitaar van Jesse uit de riem! Hij zingt keurig door en krijgt de gitaar weer
in de riem gelukkig, maar dat is iets wat je niet wilt aan de start van een
set! Mede ook omdat Jesse er een klein beetje zenuwachtig uitziet, maar dat is
misschien ook gewoon zijn uitstraling. Leuk is dat blijkt dat hij enkele woordjes
Nederlands heeft ingestudeerd, wat het natuurlijk altijd goed doet bij het
publiek.
Vervolgens is
het kippevel het eerst half uur. Het is alsof je in een honky tonk in Amerika
bent. Countrymuziek in de puurste vorm. De band weet van wanten! Goede
kwaliteit van de muzikanten. Een compliment ook voor de mensen van het geluid.
Eindelijk weer eens op nivo! Zelfs te doen zonder oordopjes! Lang geleden!
Jesse wisselt zijn
Telecaster zo nu en dan om voor een akoestische six-string maar dat wil niet
zeggen dat het dan altijd rustiger aan gaat. En ik krijg het idee dat het
publiek toch ook grotendeels voor het uptempo werk van Jesse warmloopt. In het
midden van de set zakt het nivo een klein beetje maar richting het einde wordt
er weer geknald. De handjes gaan veelvuldig in de lucht en op elkaar. De
interactie van Jesse met het publiek is niet overdreven aanwezig maar is er zo
nu en dan wel. Hij lijkt soms over het publiek te kijken of gericht op één punt
wat me wat doet denken aan de concerten van 16 Horsepower waar frontman David
Eugene Edwards dat ook altijd deed. Een mooi oprecht moment is er wanneer hij
vertelt dat ‘countrymuziek’ in elke hoek van de wereld te vinden als hij zijn
nieuwe vrienden van Sunken Lands ook nog even noemt.
Na enkele
covers van Merle Haggard komt natuurlijk dan ook Soft Spot (For The Hard Stuff)
voorbij welke een beetje bekend staat als publieks favoriet. Het nummer gaat
natuurlijk over de eerdere drugsverslaving van Jesse. Hier in Nederland zijn er
nummers die met meer applaus worden onthaalt zo ook Rollin’ On wat de afsluiter
is van de set. Het refrein wordt luidkeels meegezongen! Als toegift worden er nog twee extra nummers gespeeld. In totaal
een dikke 20 songs.
Grote afwezige
in de setlist is de single van vorig jaar én één van mijn persoonlijke
favorieten Comin’ Apart At The Seems. Vreemd en jammer waarom deze niet wordt
gespeeld! Andere afwezige was het publiek. Zeker geen uitverkochte zaal. En
daar kan ik maar één ding over zeggen: een gemis voor de thuisblijvers! Nouja,
misschien twee dingen dan want nu hebben we eigenlijk weinig last gehad van de
kapotte airco en met een volle bak had dat misschien wat meer geweest!
Hoe dan ook, terugkijkend was het een fantastische musicnight!
The Night That Country Music Came To Town! Thanks to Jesse Daniel and his band!
